باسمه تعالی
زندگینامه حاج سیدمصطفی حسینی
پایگاه اندیشوران hoseini48.andishvaran.com
حضرت حجت الاسلام والمسلمین حاج سید مصطفی حسینی(فرزندفاضل عالم عظیم الشان مرحوم حضرت حجت الاسلام والمسلمین السیداسمعیل الحسینی الجرجانی قدس الله روحه)عالمی وارسته از روحانیون متدین باتقوا بسیار محبوب و مورد مقبول مردم و از شخصیت های طراز اول ،سردفتر ازدواج شماره 39 ،امام جماعت مسجد حضرت ابوالفضل(ع)عضو هیئت مدیره و موسسین صندوق قرض الحسنه جوادالائمه شهرستان مینودشت که به حق از وارستگانی است که شخصیت عرفانی و دوست داشتنی او برهمگان مبرهن و آشکار است. او که اگر بخواهیم در باره اش بنویسیم در این مختصر نگنجد.
پس ازتنظیم این مطالب و قبل از نوشتن در این صفحه در مورخ 11-6-1391 درسن 77 سالگی پس از عمری اطاعت الهی و خدمت خلق بعد از اقامه نمازدرسحرگاه این عالم وارسته ومحبوب دعوت حق را لبیک گفت. سزاوار است در این نوشته کوتاه از حضور حماسی وصف ناپذیر امت وفادار به دین اسلام و خدمتگزاران به امت محمد(صلی الله علیه وآله) به ویژه روحانیت عامل،متقی و همواره به یاد خدا که نگریستن به چهره آنان انسان را به یاد خدا و معاد فرا می خواند که در بدرقه این عالم ربانی همه اقشار از زن و مرد در فراقش ماتم زده او را تا جایگاه ابدیش همراهی کردند و در تمام مراسمات حضور تحسین بر انگیز وتقدیرآمیز از خود نشان دادند و نیز از اصحاب نماز جمعه (که به حق آن عالم وارسته یکی از مصادیق واقعی اقامه کننده نماز بود) قدردانی شود. پروردگارا ما را در قدر دانی از این امت وفادار لایق فرما.
شاعر توانای مینودشت جناب آقای محمد تقی قزلسفلی درباره او چنین سرود:
نسیم خاطره ها را گذاشتی و گذشتی/ و نسل تازه ای از عشق کاشتی و گذشتی/ کدام باور خاکی قبول می کند این را / که دست مهر چو خورشید داشتی و گذشتی/
ونیز این شاعر توانا چنین سرود: از نسیم صلوات تو سحر عزت داشت/ بوی تقوای تو عطری چو دم بهجت(1)داشت / ماه در آینه چشم تو تا می چرخید / پیش گردونه این چرخ کمی حرمت داشت/
دیگری در وصف اش چنین نوشت:
« دریغ و افسوس، چه اندک زمانی در این هستی فانی توقف داشتی، اندرین دوران وا مصیبت های این بشر زندگی کننده در آخرالزمان. راستی! چه با صفا و چه با روحیه عرفانی دعوت الهی را به اجابت پذیرا گشتی. پس از تو ما مرشد و مرادمان را که قرار دهیم، زیرا تو خضر راه بودی ولی هرگز در اندیشه داشتن مرید و پیرو نبودی. تو خود مریدانت را در دعاهای سحرگاهانت بر می گزیدی. پس وای بر آن مریدانی که در ادعیه و مناجات سحرگاهانت آنان را در پناه حق قرار می دادی. اکنون آنان بدون خضری که خود نمی دانستند که دارای خضرند، چه باید کنند.
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
(1)منظورشاعر آیت الله العظمی بهجت می باشد.